သာကီမင္းသားေလး: အလြမ္းေဝေစသည့္ ႏွင္း....

                                                               ၁


   ေဆာင္းရာသီရဲ႕ ေျဖးညွင္းစြာတုိက္ခတ္လာေသာ ေလသည္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ခ်မ္းစိမ့္ေစပါသည္။ရာသီဥတု၏ ေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ ညဳိ ့မႈိင္းအုံ႕စုိင္းေနသည္။
ကုိလြမ္းေဝ သည္ ရာသီဥတုကုိ ၾကည့္ျပီး လြမ္းခ်င္သလုိလို ျဖစ္ေနသည္။    လြမ္းစရာ ရိွသလားဆုိေတာ့ မရွိ ။သုိ့ေပမယ့္    စိတ္ထဲမွာေတာ့   လြမ္းေနသည္။ ဘယ္အရာကုိ လြမ္းေနမွန္း မသိ ။ ေၾသာ္....စိတ္သည္   တယ္ခက္ပါပေကာ လုိ ့ ညည္းညဴမိေတာ့သည္။ ထုိ ့ ေနာက္ ကုိလြမ္းေဝသည္
ရြာ အေရွ႕ပုိင္းမွ သူငယ္ခ်င္း မမုိးတစ္ေယာက္ ျမဳိ႕ကျပန္လာသည္ဟု သတင္းၾကားေသာေၾကာင့္ မမုိး ဆီကုိ ထြက္လာခဲ့သည္။
”ေဟ့ ...မမုိး...မမုိး....” ဘာတုန္းဟဲ့....။
”နင္ျမိဳ႕က ျပန္လာတယ္ သတင္းၾကားလုိ ့ ငါ..နင့္ဆီကုိ အလည္ လာခဲ့တာ...။
ေၾသာ္....အင္း...အင္း...အိမ္ေအာက္က ခဏေလး ေစာင့္ေန ။
ငါ အဝတ္စားလည္းျပီး ဆင္းလာခဲ့မယ္။”ေအး..ေအး..”။
ကုိလြမ္းေဝ တစ္ေယာက္ အိမ္ေအာက္မွာ ထုိင္ေစာင့္ရင္း စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္ေတြကုိ ဖတ္ေနမိသည္။
ေနာက္ဆုံးျဖစ္သည့္ စာအုပ္အမည္ကုိ ေသခ်ာဖတ္လုိက္၏ နတ္သွ်င္ေနာင္ႏွင့္ ဓာတုကလ်ာ..တဲ ့..။
ထုိ ့ေနာက္ စာေရးသူအမည္ကုိ ဆက္ဖတ္လုိက္သည္။ ကထိက စိန္လြင္ေလး ဆုိပါလား..။
ဖတ္ၾကည့္အုန္းမွဆုိျပီး အလယ္ေလာက္ကုိ လွန္ၾကည့္လုိက္သည္ ။ေခါင္းစဥ္က ”ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ရတု”ျဖစ္၏။     ေအာက္ကုိဆက္ဖတ္ၾကည့္သည္ ”တင့္လွေပဟန္၊ ဖက္မရန္တည့္ ၊ေျခာက္တန္နတ္ရြာ၊ ဘုံကလာသုိ့”..တဲ့ ။ကုိလြမ္းေဝ စာအုပ္ကုိ ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။
           ထုိ့ေနာက္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနေတာ့၏ ။ ဘာတဲ့....ေျခာက္တန္နတ္ရြာ ၊ဘုံကလာသုိ ့ ...တဲ့။
နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္မွ ဆင္းလာသကဲ့သုိ ့ ဆုိပါလား။
”ဟဲ့... နင္..ေစာင့္ေနရတာ ၾကာသြားသလား..”။
ရပါတယ္ မၾကာပါဘူး။   ”ေရာ့...ဒီစာအုပ္ေတြက နင့္..အတြက္ ဝယ္လာတာ..။
ေအး...ေအး...ေကာင္းပါတယ္..။
           ထုိ့ေနာက္ ေျခသံၾကားလုိ ့ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္ ကုိလြမ္းေဝ တစ္ေယာက္ မွင္သက္မိသြားသည္။ ေၾသာ္.....မမႏွင္း...လာေလ..မုိး...မိတ္ဆက္ေပးမယ္..။
”ဟဲ့ ....လြမ္းေဝ.....”ေၾသာ္....အင္း.......။လြမ္းေဝ ေငးေနခိုက္ ေခၚလုိက္ေသာေၾကာင့္ အငုိက္မိသြားသည္။
သုိ႕႕ ့အတြက္ ရွက္လည္းရွက္သြား၏။ ..ဟဲ ့....ဒါ ..မမႏွင္း..တဲ ့ ငါ့အလုပ္ရွင္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး ေလ..။နာမည္အျပည့္စုုံက မႏွင္းသဇင္..လို ့ေခၚတယ္ေလ။ ..ဟုတ္ကဲ ့...မမႏွင္း...ေတြ ့ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ..က်ေနာ့္နာမည္ ေမာင္လြမ္းေဝ.ပါ..။လြမ္းေဝ တစ္ေယာက္ အခုမွျမင္ဖူးတဲ ့ မႏွင္းသဇင္ကုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မမႏွင္း..လုိ ့ နဳတ္ဆက္လုိက္သည္.။ထုိ ့ေနာက္ အေတာ္အတန္ စကားေျပာျပီး လြမ္းေဝႏွင့္ မမႏွင္းတုိ ့ ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။ထုိ ့ေနာက္ လြမ္းေဝ နဳတ္ဆက္ျပီး အိမ္ကုိျပန္လာခဲ ့၏။ လူေလး....မင္း ဘယ္ကုိသြားေနတာလဲ....။ 'ဘၾကီးျမ...က်ေနာ္..မမုိး..ျမဳိ ႕့ကျပန္လာတယ္ဆုိ လို ့ ရြာထဲကို သြားရင္း..ဝင္နဳတ္ဆက္ေနလို ့ၾကာေနတာပါ....။ ေၾသာ္....ေအးကြယ့္...ေအးကြယ့္...။မမုိးက အလည္ျပန္လာတာတဲ ့..ဘၾကီးျမ..ရဲ ့။ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လည္း ပါလာတယ္ေလ..မမုိး..အလုပ္ရွင္ရဲ ့ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး မမႏွင္း..လုိ ့ လြမ္းေဝ..ေျပာျပလိုက္သည္..။ထုိ ့ ေနာက္..ဘၾကီးျမ....ထမင္းစားေတာ့မလား..ေအးကြယ့္..စားၾကတာေပါ့.ဟုစကားျပန္ရေသာေၾကာင့္
လြမ္းေဝ ထမင္းပြဲျပင္လုိ က္သည္။ ထူးထူးျခားျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ..ဒီေန ့လြမ္းေဝ..ခ်က္ထားသည့္ဟင္းမွာ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္နဲ ့ခရမ္းခ်ဥ္သီးကုိ ဆီျပန္ခ်က္ထား၏။ အိမ္မွာ ဘၾကီးျမႏွင့္ လြမ္းေဝ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိသည္မုိ ့အမ်ားၾကီးေတာ့ခ်က္စရာမလို ပါ။ မွန္ပါသည္။ လြမ္းေဝ ငယ္စဥ္ကပင္ မိဘႏွစ္ပါး ဆုံးပါးသြားေသာေၾကာင့္ အေဖ့ရဲ ့အေဖျဖစ္သူ ဘၾကီးျမ၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ ၾကီးပ်င္းလာခဲ ့ ရသူျဖစ္သည္။ဘၾကီးျမလည္း သူတတ္သည့္ တေယာထုိးပညာႏွင့္ ကဗ်ာေရးနည္းပညာေတြကုိေတာ့ ေျမးေလးလြမ္းေဝတစ္ေယာက္ကုိ သင္ေပးရွာသည္။ေက်ာင္းကုိေတာ့ ရွစ္တန္းထိပဲ ထားနဳိင္ခဲ ့သည္။ လြမ္ေဝတစ္ေယာက္ ထမင္းစားျပီး တေယာေလးကုိင္ကာ အိမ္ေခါင္းရင္း ဗန္ဒါပင္ရင္တြင္ထုိင္ကာ တေယာထုိးကာ နဳတ္မွလည္း ဆုိညည္းလုိက္၏။ ဆုိသည့္ သီခ်င္းက အဆုိေတာ္ၾကီး ကုိမင္းေနာင္ရဲ ့ "ႏွင္းေပ်ာက္တဲ ့....ေႏြ....တဲ ့။ .. ႏွင္း...ေငြေရာင္ျဖဴစြ....တူလွသ႑ာန္ေပ...ေငြျခည္ပုလဲနဳတုိ ့....စုကာဖ်န္းေတာ့.. လန္းဆန္းစိုေျပ(ျပည္)....ႏွင္းေတြေဝၾက....ေဆာင္းေဟမာႏၱ....ႏွင္းကေပၚမလာေတာ့သည္...ဟုဆုိကာ ရပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ျပီး.....စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနေတာ့၏။   ..ေၾသာ္.....မမႏွင္း....မမႏွင္း...နာမည္ႏွင့္လုိက္ေအာင္ တကယ္ပင္လွပါလား...ေျခာက္တန္နတ္ရြာ....ဘုံကလာသုိ ့....လို ့ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဓာတုကလ်ာကို ျမင္ျမင္ခ်င္းစပ္ဆုိခဲ ့၏ ။ မွန္ပါသည္ ။...မမႏွင္း..သည္ နတ္ျပည္မွ ..ဆင္းလာသည့္အလား ေျပာရက္စရာမရွိေအာင္လွသည္ ။မ်က္လုံးက သမင္ငယ္အလား........။မ်က္ခုံး...က စင္ေယာ္ကဲ့သုိ ့...။ႏွာတံက ..ဆင္းဆင္း နဳတ္ခမ္းကား....ညဳိ ့တင္ထားသည့္..ေလးပမာ...။မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့.. ေငြလမင္းအလား...ၾကည့္သူကုိ ေအးျမေစသည္။... ေၾသာ္....ေငြလမင္းကဲ့သို ့...ေအးျမေစေသာ ေငြလမင္း....က်ေနာ့္ေငြလမင္းပါတကား....။ ဘာမဆုိင္ ညာမဆုိင္နဲ ့ ပါးစပ္မွ အသံထြက္ဆုိလို္က္သည္ က်ေနာ့္ ....ေငြလမင္း....တဲ့..။

                                                                 ၂

မုိးေလကင္းစင္ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ ့ ညေနခင္းမွာ လြမ္းေဝတစ္ေယာက္ ရြာထိပ္ရဲ႕ ေဗဒါေခ်ာင္းေလးဆီကုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ထြက္လာရင္းနဲ႕ မမုိး တုိ ့အိမ္နားအေရာက္ တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္သည္။    ေတြ႕လိုက္ပါျပီ ေငြလမင္း....က်ေနာ့္ေငြလမင္း ..။“ ေမာင္လြမ္းေဝ..ဘယ္ကုိသြားမလုိ ့လဲ“
"မမႏွင္း ..က်ေနာ္ ရြာထိပ္ ေဗဒါေခ်ာင္းဆီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားမလုိ ့ပါ ။ ဒါဆုိ အေတာ္ပဲ မမႏွင္းလည္း
လုိက္မယ္ေလ..။“ ဟုတ္..လုိက္ခဲ ့ေလ..။ေနဦး ...မမႏွင္း.. ညီမေလးမုိးကုိ ေျပာခဲ့လုိက္ဦးမယ္..။
“ ညီမမုိး...မမႏွင္း..ေမာင္လြမ္းေဝနဲ ့ ေဗဒါေခ်ာင္းဆီကုိ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္သြားဦးမယ္။ “ ဟုတ္..မမႏွင္း...လိုက္သြားေလ...။ “ဟဲ့..လြမ္းေဝ..မမႏွင္းကုိ ေသခ်ာဂရုစိုက္ေနာ္“ ။မမုိးသည္ မ်က္ႏွာ မခ်ဳိမခ်ဥ္လုပ္ကာ ေျပာလုိက္သည္။ ေမာင္လြမ္းေဝႏွင့္ မမႏွင္းတုိ စကားေျပာရင္း ေလွ်ာက္လာလုိက္တာ။
“ ဟယ္...ေမာင္လြမ္းေဝ ေဗဒါပင္ေလးေတြက ပန္းနီနီေလးေတြနဲ႕ ေရာေထြးေနေတာ့ တစ္မ်ဳိးၾကည့္လုိ႕ လွတယ္ ခ်စ္စရာေလးေနာ္“။
ပန္းနီလာ ...
ေဗဒါဆင္သလုိ ့..
ယဥ္လွတယ္ေလး....။
စုတ္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္နဲ႕ ..
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္းမွာ..
တန္းစီလို ့ေလး...တဲ့။
မမႏွင္း ၾကားဖူးပါတယ္ မဟုတ္လား ေဗဒါလမ္းကဗ်ာေတြ ဆရာေဇာဂ်ီ ေရးထားခဲ့တာေလ။ “ ၾကားဖူးတာေပါ့...ေမာင္လြမ္းေဝရယ္...။ ဒါနဲ႕...ေမာင္လြမ္းေဝ ကဗ်ာဝါသနာပါတယ္ေပါ့...။...ဟုတ္...မမႏွင္း...က်ေနာ္ ဝါသနာပါတယ္ ေရးလည္း...ေရးပါတယ္။...ဟယ္...တယ္ဟုတ္ပါ့လား..။ဒါဆုိ   ေမာင္လြမ္းေဝ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလး မမႏွင္းကို ဆုိျပပါလား။...ဟုတ္...ေသခ်ာေလးနားေထာင္ေနာ္...။
သည္ေဆာင္းေဟမာန္...
ေျမာက္ျပန္ေလညွင္း...
ေဝွ႕ကာနင္းေတာ့...
သည္ႏွင္းသဇင္...ပြင့္တယ္ကုိ...။

   ထုိ႕ေနာက္ ေမာင္လြမ္းေဝ ဆက္မဆုိပဲ ရပ္ထားလုိက္သည္။ ေရွ႕ဆက္ဆုိေလ။...မဆုိပါရေစနဲ႕...မမႏွင္း...ရယ္။...ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ...ဆုိရင္ မမႏွင္း စိတ္ဆုိးမွာေပါ့....။...ဘာဆုိင္လုိ ့လဲ....ဆုိင္ပါပေကာ...မမႏွင္း...ရယ္ ။ ...ကဲပါ...မမႏွင္း စိတ္မဆုိးပါဘူး...။ ေသခ်ာတယ္ေနာ္...။အင္း..ပါဆုိ...။
သဇင္ပြင့္တုိင္း
ရင္မွာလႈိင္းခတ္
ခ်ိန္တုိင္းတလွ်က္
မွန္းဆေတြးလုိ ့..လြမ္းတယ္ကုိ ....တဲ့။
ဟယ္...ေမာင္လြမ္းေ၀ က လြမ္းတတ္တယ္ေပါ့..။ ခ်စ္တတ္ရင္...လြမ္းတတ္ပါတယ္ ...မမႏွင္း..။
ခ်စ္ရင္....လြမ္းတယ္..ဟုတ္လား..။ ဟုတ္ပါတယ္...မမႏွင္း...။ ဒါဆုိ ...ဘယ္သူ႕ကိုလြမ္းတာလဲ ...
က်ေနာ့္ေငြလမင္းကုိ လြမ္းတာေပါ့....မမႏွင္း....ရယ္။ ေမာင္လြမ္းေ၀ ရဲ႕ ေငြလမင္း.....ဟုတ္လား ။
ဟုတ္တယ္.....က်ေနာ့္ေငြလမင္း.....။ ေမာင္လြမ္းေ၀ရဲ႕ ...ေငြလမင္းက ဘယ္သူတဲ့လဲ...။
မမႏွင္း.....ေပါ့ ။ ျပီးေတာ့ ေမာင္လြမ္းေ၀ မမႏွင္းကုိ ေသခ်ာေလး စုိက္ၾကည့္လုိက္သည္..မမႏွင္း မ်က္ႏွာ
မွာ ရွက္ေသြးျဖာေနသည္ ။ သြား..........လူဆုိး........ဟုေျပာျပီး မမႏွင္းတစ္ေယာက္ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္ ။
ေငြလမင္း ဟူသည္ကုိ လူကမပုိင္နဳိင္ပါ....။ မပုိင္နုိင္ေပမင့္ ခ်စ္ရသည္....။ ေၾသာ္........ေငြလမင္းကုိမွ
ခ်စ္ရေလသည္....။



                                                         ၃

             ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး ေလရူးသည္ သစ္ရြက္ကေလးေတြႏွင့္ ေပ်ာ္ျမဴးရင္း ေဆာ့ကစားေနၾက
သည္။ ဥၾသသည္ ေႏြကို အေဖာ္ျပဳရင္း က်ဴးရင့္ေနသည္။ ေကာင္းကင္မွာ ေနညဳိခ်ိန္ တိမ္ေတာက္ေန၏။
ျဖဴနဳသြယ္လ်ေသာ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားသည္ စႏၵယားေပၚတြင္ လူးကာလြန္ ့ကာ ေခါက္တုန္ ့
ေခါက္ျပန္ လုပ္ရွားေနသည္။လုပ္ရွားရင္း သာယာညွင္းဖြဲ ့ေသာ အသံႏွင့္ သီဆုိေနသည္။
မမႏွင္းလည္း ျမဳိ ့ကုိျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ စႏၵယားေရွ ့တြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေတာ့၏။ ရြာတြင္ေနခဲ့သည္ႏွင့္
အမွ် ေမာင္လြမ္းေဝႏွင့္ အတူရွိေနသည့္ အခ်ိန္ေတြကုိ သတိရေန၏။ သတိရမိတုိင္းလည္း မိမိကုိယ္ကုိ
မေက်နပ္ျဖစ္ေနသည္။ ေနာင္တလည္း ရေန၏။ ေမာင္လြမ္းေဝ ခ်စ္စကားဆုိတုန္းက ေရႊလင္ဗန္းႏွင့္
အခ်င္းေဆးျပီး ေမႊးလာသူ သူေ႒သမီးပီပီ ခါးသီးစြားေျပာခဲ့မိသည္။ အခုေတာ့ မမႏွင္း ေမာင္လြမ္းေဝကုိ
လြမ္းေနျပီေလာ ။ ခ်စ္ရင္...လြမ္းရတယ္.....တဲ့ ......ေဗဒါေခ်ာင္း တံတားေပၚမွာ ေမာင္လြမ္းေဝ ေျပာခဲ့
သည္ကုိ သတိရေနသည္။
              ရြာဦးေစတီ ရင္ျပင္ေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္ တေယာထုိးရင္ သီခ်င္းသီဆုိေနသည္။
ထုိသူကား...............
တကယ္......ေမတၱာစစ္နဲ ့ .....ခ်စ္ရက္သားနဲ ့......ျငင္းပယ္ေတာ္....မူအားတယ္...........
အဟုတ္.........ေမတၱာစစ္နဲ ့......ခ်စ္ရက္သားနဲ ့...ျပစ္ပယ္ေတာ္.....မူအားတယ္............
အထင္ေတာ္........လြဲလုိ ့ရယ္.....ခ်စ္တဲ့သူမယ္.....ခြဲနဳိင္ရွာရက္တယ္............
ေမာင့္အေပၚဝယ္ .......ဂုဏ္ရည္မတူလုိ ့လား..........ေရႊစပယ္ျဖဴ.......ပန္ခ်င္သူကမ်ား..........
မသနားဘဲ ရက္စက္တယ္..........
ဂုဏ္ရႈိန္ျမင့္တဲ ့သူရယ္......ခ်စ္ေစေၾကာင္းနဲ့......ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္......တကယ္ပင္မုန္းေတာ့ရင္
ကြယ္....ဘဝတုန္းေအာင္.....အဆုံးစီရင္နဳိင္တယ္........ေျဖေသာ္မေျပတယ္....အစြဲၾကီးစြဲမိတယ္........
ေမာင့္အေပၚဝယ္ ........ဘယ္လုိသေဘာနဲ႕ .....ကြယ္.....ခ်စ္မိသူမွာ .......ခင္ရယ္......
လြႊမ္းပုိေအာင္.........စီမံေလေတာ့တယ္......အသက္မက..တစ္ဖက္သတ္နဲ႕ .....ခ်စ္မိခဲ့တယ္.....
ဘယ္ေသာအခါမ်ား......နီးရပါမယ္.......၈ုဏ္ျမင့္သူရမယ္.........အလုိ.......ေမွ်ာ္မွန္း.........
လြမ္းပါေပါ့ကြယ္......ေၾသာ္.........ခ်စ္ပါရေစ.....အသနားခံေသာ္လည္း......ျငင္းပယ္တယ္.
ဂုဏ္ျမင့္သူကကြယ္.........ဂရုဏာတရားရယ္........ေမာင့္အေပၚကင္းတးယ္......
သင္းပ်ံ ့စပယ္ရနံ႕...အဆင္းအလွ.....ၾကြယ္သမွ်......ဂုဏ္ငယ္သူကုိ.....မုန္းေတာ္မူအားတယ္......
ေမာင္လြမ္းေဝ တေယာထုိးကာ ေဆြးေျမွ႕စြာ သီခ်င္းဆုိေနမိသည္။
ေၾသာ္.......သူတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္မိရင္ ..သူတစ္ေယာက္မွာ ပူရသည္။ ထုိအပူသည္ ဘယ္အပူႏွင့္မွ
မတူ ။ပုိလုိ ့ပင္ ပူသည္။ ရင္ထဲမွာ ဖြဲမီးလုိ ့ လႈိက္လႈိက္ျပီး ပူသည္။ ကုိယ္ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္း
မွာ ဆင္ရဲျခင္းအေၾကာင္း မေကာင္းပါလား......ဆုိတာ ေမာင္လြမ္းေဝ သိလုိက္သည္။
သိလုိက္သည္အေလွ်ာက္ သုံးခြင္ပရေမ ျမတ္စိေႏၱထံမွာ ဆုပန္ေျခြမိ၏။
                                  အုံတေငြ႕ေငြ႕
                                  ပူေလ့ကိုယ့္မွာ
ခ်စ္လုိ ့ၾကင္နာ
   ေနခ်င္ပါလည္း
   ဖန္လာဝိပါက္
   ၾကမၼာခ်က္ေၾကာင့္
   ခ်စ္လွ်က္ေဝးကြာ
   ေဝဒနာကုိ
   ျမတ္စြာဘုရား
   ေဟာခါၾကားေသာ
   တရားနဲ႕လည္း
   ေျဖလည္းမေျပ
   သည္ခက္ေဗြေၾကာင့္
           ငါေလျဖစ္ရ၊
                                 သည္ေလာကမွာ၊
                                 တဏွာ့ဒါသ ၊
                                 ျဖစ္ရခါခါ၊
                                 မ်ားလွစြာသား၊
                                 သုိ ့ျဖစ္ပါ၍
                                 ေနာင္လာဘဝ၊
                                 ျဖစ္သမွ်ႏႈိက္၊
                                 ဗုဒၶျမတ္စြာ၊
                                 သာသနာ၏၊
                             ဒါသေက်းကၽြန္၊
                             ျမတ္ဆုမြန္ကုိ၊
                                 ပန္ေခၽြသမႈ ျပဳပါ၏............။
.
                                                                ျပီးပါျပီ

                                                                            သာကီမင္းသားေလး

သာကီမင္းသားေလး

Sunday, 7 October 2012

အလြမ္းေဝေစသည့္ ႏွင္း....

No comments:

Post a Comment